دانلود ترجمه مقاله الگوریتم مسیر یابی شبکه های مِش و شبکه های موردی (Manet)

امروزه تکنولوژی شبکه ی بی سیم، به عنوان یک جایگزین بسیار ارزان برای ایجاد  شبکه های انجمنی و متحد مورد توسعه قرار گرفته است(در مقایسه با شبکه های مرسوم سیمی). علیرقم اینکه چنین شبکه هایی از نظر اقتصادی بسیار مقرون به صرفه هستند، بهره وری های عملیاتی متعددی را نیز اعم از قابلیت پویایی و راحتی برای کاربر نهایی ارائه می-دهد. یک شبکه ی بی سیم میتواند در هر دو مد Ad-Hoc  و مد زیر ساختار عمل کند. در مد اول، کاربر حالت خود مدیرانه داشته و در مد دوم نیز از یک منبع معتبر برای مدیریت شبکه استفاده می شود، مانند روتر های بی سیم، نقاط دسترسی  و ایستگاه های پایه.  یک شبکه ی Ad-Hoc عموماٌ از مالتی هاپ  نیز پشتیبانی می کند، به گونه ای که بسته ی داده ای میتواند از طریق چندین هاپ عبور کرده تا به مقصد برسد. از بین شبکه های مبتنی بر زیر ساختار، یک شبکه ی مِش بی سیم(به صورت مجموعه ای از روتر های بی سیم قرار گرفته شده در نقاط استراتژیک، به منظور فراهم کردن اتصالات کلی شبکه) نیز قابلیت انعطافی را برای این مالتی هاپ فراهم می سازد. بنابراین، اینکه بسته های چطور می توانند به صورت کارآمد از طریق شبکه ی بی سیم به مقصد برسند، مسئله ی بسیار مهم است.

واژگان کلیدی:شبکه های مِش بی سیم(WMN) , شبکه های Ad-Hoc, شبکه های چند هاپ, الگوریتم مسیریابی

یک سری روش های مسیریابی بی سیم تا به امروز پیشنهاد شده است. در این مقاله، مطالعه ای بر روی الگوریتم های مسیریابی پیشنهاد شده برای شبکه های بی سیم ارائه خواهد شد. بر خلاف مسیریابی در شبکه های سیمی، مسیریابی بی سیم با چالش هایی مانند تداخل در بین سایر انتقالات، مشخصه های متغیر کانال و … روبروست. در یک شبکه ی بی سیم، الگوریتم های مسیریابی ، به دسته بندی های متعددی اعم از الگوریتم های مسیریابی جغرافیایی، Geo-Casting، سلسله مراتبی، چند مسیری، مبتنی بر انرژی باقیمانده و هیبریدی(ترکیبی) تقسیم می شوند. به دلیل مطالعات زیادی که در زمینه ی این الگوریتم ها صورت گرفته است، ما یک سری محدودی از آنها را برای بازبینی انتخاب کرده ایم.  در این مطالعه، به بررسی یک بازبینی جامعی از الگوریتم های مسیریابی در این دسته بندی ها پرداخته شده است.

در گام های اولیه ی توسعه ی شبکه های بی سیم، الگوریتم های پایه ای برای مسیریابی، مانند مسیریابی منبع پویا(DSR)  ، مسیریابی بردار فاصله مبتنی بر تقاضا(AODV)  ، با هدف کنترل ترافیک در شبکه طراحی شدند. اگرچه پژوهش ها نشان داد که بکار گیری این الگوریتم های ساده به صورت مستقیم بر روی چنین شبکه هایی، منجر به بروز مشکلاتی به صورت زیر خواهد شد:

• جریان زیاد در شبکه،

• مجموعه ی خالی از همسایه ها در روش ارسال حریصانه،

• آدرس دهی تخت،

• اطلاعات توزیع شده ی انبوه،

• مصرف زیاد انرژی،

•  تداخل و ..

 بنابراین یک سری الگوریتم هایی ارائه شدند که نوع توسعه یافته ای از این الگوریتم های اولیه بودند. از این رو قصد داریم به مطالعه ی این الگوریتم ها بپردازیم، که البته با محیط های بی سیم سازگاری داشته و می توانند بر مشکلات مطرح شده غلبه کنند.