دانلود پروژه ماشینکاری به روش جت آب WJM

دیباچه

استفاده از این فرآیند در صنعت از دهه ۱۹۷۰ میلادی شروع شده است. در ابتدا جت آب فشاری حدود ۲۷۶۰۰۰ تا ۴۱۴۰۰۰ کیلو پاسکال و قطری حدود ۱٫۰ میلی متر داشت. و از آن برای برش ورق های نازک و مواد نرم مانند چرم، کاغذ، چوب و پلاستیک استفاده می‌شد. در آن دوران کاربرد برش با آب بیشتر در صنایع غذایی (جهت برش گوشت، پنیر، شکلات) و صنایع چرم و کاغذ مطرح بود.

بدلیل مشکلاتی که در فرآیند برش سنتی برای بعضی قطعات پیش می‌آید، کم کم استفاده از برش آب در برشکاری قطعات فلزی نیز متداول گردید به طوری که مواد حساس به گرما و تنش های حرارتی را نیز می‌توان با این روش به سادگی ماشینکاری نمود. اگرچه واتر جت ابتدا برای برش مواد نرم به کار برده می‌شد ولی استفاده از آن در مواد مهندسی از قبیل فلزات و سرامیکها نیز مورد توجه سازندگان قرار گرفت.

بنابراین در دهه ۱۹۸۰ ماشینکاری با جت ذرات ساینده آب به وجود آمد. اساس فرآیند اگرچه مشابه WJM است ولی اضافه شدن پودر ذرات ساینده به جت باعث افزایش توان فرآیند می‌گردد و آنرا قادر به برش مواد سخت مهندسی نظیر سرامیک ها و فلزات می‌کند. به دلیل بالا بودن هزینه‌های سرمایه‌گذاری برای تهیه تجهیزات و ماشین آلات ابتدا از این فرآیند بیشتر در صنایع نظامی هواپیما سازی استفاده می‌گردید. بیشترین کاربرد در برش تیتانیم بود.

فرآیند در فضای آزاد و محیط کارگاه به راحتی قابل استفاده است و از مزایای این فرآیند توانایی اپراتور در کنترل دائم پیشرفت کار و امکان دخالت و اصلاح آن است از معایب فرآیند سر و صدای مزاحم فرآیند و آلودگی حاصل از پخش شدن ذرات ساینده در محیط کارگاه می‌باشد. بدین سبب استقرار دستگاه را در محیط جداگانه‌ای طلب می‌کند. در دهه ۱۹۹۰ سعی شد با اصلاح در طراحی دستگاه و نصب سیستم کنترل عددی نقص های مربوط به سر و صدای بالا و پیچیدگی به کارگیری دستگاه برطرف شود.