دانلود پروژه طراحی سیستم تبرید تبخیری به کمک جاذب های مایع

چکیده

بررسی بیست و هفت عنصر اقلیمی در مقیاس سالانه نشان می دهد که اقلیم ایران ساخته شش عامل است. این عوامل به ترتیب اهمیت عبارتند از عوامل گرمائی، نم و ابر، بارشی، بادی غباری و تندری. بارزترین ویژگی اقلیمی سواحل جنوبی ایران گرما و پس از آن نم و ابر و تابش است. در سراسر کمربند شمالی ایران نم و ابر آشکارترین ویژگی اقلیم است. در سواحل خزر و رشته کوههای زاگرس بارش چهره غالب اقلیم است.

در زاگرس پس از بارش تابش نقش ارزنده ای در شکل گیری اقلیم دارد. در مرزهای شرقی ایران باد و غبار چهره معمول اقلیم است و همین عامل در سواحل خلیج فارس در درجه سوم اهمیت قرار دارد. در گوشه شمالغرب و جنوبشرقی ایران تندر عامل اقلمی چیره است. یک تحلیل خوشه ای بر روی یک نمونه هزار تائی و بر اساس شش عامل یاد شده وجود پانزده ناحیه اقلیمی در ایران را نشان می دهد. آرایش مکانی این نواحی اقلیمی موید نقش همسایگی با دریاها و نیز ارتفاع در شکل گیری اقلیم های ایران است.

پیشگفتار

پهنه بندی اقلیمی یعنی  شناسائی پهنه هائی که از آب و هوای یکسانی برخوردارند داستانی دراز دارد که از زبان لیناکره می شنوید: در دو سده گذشته تعیین نواحی اقلیمی عمدتا مرهون چند دانشمند آلمانی بوده است. در سال ۱۸۱۷ آلکساندر فون همبولت نقشه میانگین دمای سالانه جهان راترسیم کرد. ولادیمیر کوپن این نقشه را اصلاح کرد و در سال ۱۸۸۴ نقشه دامنه دمای فصلی جهان را ترسیم کرد که سر انجام پیدایش روش طبقه بندی اقلیمی وی را بدنبال داشت. پس از آن کارلوس لینه در سال ۱۷۳۵ طبقه بندی گیاهی ودر سال ۱۸۰۲ لورک هوارد طبقه بندی ابرها را ارائه کردند.

این دو طبقه بندی همانند روش طبقه بندی اقلیمی کوپن پایگانی(سلسله مراتبی) بودند. در واقع کوپن در سنت پطرزبورگ گیاه شناسی می خواند و برای اخذ دکتری به هایدلبرگ آمد. وی روی اثر دما بر رشد گیاهان به تحقیق پرداخت. به همین دلیل است که در طبقه بندی اول کوپن سطح اول طبقه بندی با پنج آستانه دمائی مشخص می شود. این آستانه ها محصول مطالعاتی بود که او در سال ۱۸۸۴ روی انواع گیاهان انجام داده بود. کوپن بارها در روش خود تجدید نظر کرد بویژه در سال ۱۹۱۸ و آخرین بار در سال ۱۹۳۶ در سن نود سالگی …